|
|
Ik keek naar sterren. De donkere hemel met ontelbare glitters leek de aankondiging van een nachtmerrie. Het geluid van mijn schoenen op het schelpenpad zorgde ervoor dat ik niet gek werd.
's Avonds liep het hier anders dan overdag, het ontbreken van licht maakte dat ik mijn omgeving scherp in de gaten hield. Ik voelde me een voyeur, want ik had een auto zien staan beneden. Hij was bijna onzichtbaar, gecamoufleerd door het bos en het zwarte asfalt, maar zijn silhouet liep door tussen de bomen en dat verried zijn aanwezigheid.
Ik bekeek de auto met ongewone belangstelling. Toch bleef ik niet stilstaan en keek niet teveel, en de gedachte aan een alarm als ik te dichtbij zou komen maakte dat ik mijn pas versnelde en met een ruime boog om de stille wagen heen liep.
Mijn gezicht werd warm, terwijl de auto van iedereen kon zijn. Van een van de miljoenen stadsbewoners, maar ik zag het als bewijs.
Ik liep het pad op naar boven, en na een aantal passen rook ik aan de avondlucht. Ik zocht naar de halfvervlogen geur van parfum, of aftershave, maar er was niets.
Door het begroeide gebied naderde ik een open plek, waar het lichter was. Twee lege picknickbankjes, een bord met onleesbaar opschrift.
Ik was te gespannen om door te gaan en week van het pad af. In het gras stond ik stil en keek naar beneden. Daar lag de stad, goed zichtbaar, met al haar lichten als een smeulend vuur.
Het begon zacht te regenen. Snel begon ik weer te lopen, ik wilde niet dat ze zou terugkeren.
Nog even en ik zou het hoogste gedeelte van de heuvel bereiken, daarna kon het landschap me niet meer verbergen.
Ik keek vooruit, en langzaam zag ik mijn gezichtsveld groter worden.
Ik zag het gras, de bankjes en de prullenbakken, alles in een wonderlijk, nachtelijk licht.
Daar stond ze, ik had haar nooit anders gezien.
Ik dacht aan een instrumentenpaneel, ergens ver weg, rustig oplichtend en dovend in een eeuwige nacht.
Voor de auto zou straks niemand terugkomen.
|
